Rozdział 1

Mam dość ! Nie wytrzymam już tego wszystkiego. To wszystko mnie przerasta. Postanowiłam, nie żałuję. Robię to dla swojego dobra, chociaż wiem, że są pewne osoby, które mi tego nie wybaczą. Kristian i Kevin - moi bracia. Strasznie się o mnie martwią . Mam nadzieję, że mnie zrozumieją. Otworzyłam okno i wyskoczyłam przez nie, lądując na trawie. Przeszłam przez bramę,  wychodząc poza teren mojego "byłego" domu. Ostatni raz na niego spojrzałam, a po policzku poleciała mi łza.
Nie żałuję - powtórzyłam, a następnie ruszyłam w stronę lotniska.

Szłam ciemną uliczką.  Zgubiłam się.  Nie wiedziałam dokąd idę,  po prostu szłam przed siebie. Było ciemno, a ja srałam ze strachu. W oczach miałam łzy, które następnie spływały mi po policzkach.  Padałam z nóg,  musiałam odpocząć.  Nie dawałam już rady. Na moje nieszczęście zaczęło jeszcze cholernie padać.  Przeklnęłam pod nosem i usiadłam na najbliższej ławce.  Głośno westchnęłam.  Nie wiedziałam dokąd pójść.  Tutaj w Londynie nie znam nikogo, oprócz mojego wujka i ciotkę, ale do nich nie pójdę.  Nie teraz. Przecież mogliby mnie tam znaleźć.  Nie wiedziałam,  gdzie przenocuję. Przecież ulicaza bardzo wygodna nie jest. Zaczęłam ryczeć. Ryczeć jak dziecko. Może powinnam zostać w domu? Może ucieczka to nie jest dobre rozwiązanie? Nagle pojechało jakieś auto, a z niego wysiadł jakiś chłopak.  Podbiegł do mnie.
- Co robisz tutaj sama o tej porze? Dlaczego płaczesz? - zapytał.  Wzruszyłam ramionami, wycierając jedną z łez. - Chodź,  zabiorę cię do siebie. - wyciągnąĺ rękę w moim kierunku, lecz zignorowałam to.-Słyszysz, chodź.- nalegał nieznajomy.

-Nie. - odpowiedziałam zachrypniętym głosem przez płacz. - Zostanę tutaj.

-Jak chcesz. - westchnął,  po czym odjechał. Może źle zrobiłam odrzucając jego pomoc? Może powinnam z nim pojechać? Ale ja go nie znam, więc mógłby to być jakiś gwałciciel? Może chciał mnie tylko wykorzystać? Sama nie wiem co man o tym myśleć. 

Jakieś 10 minut później znowu ktoś nadjechał.

-Nie zostawię cię tutaj kompletnie samej.Zaufaj mi, proszę i pojedż ze mną.  Przecież nie zrobię ci nic złego. - ten sam chłopak , wrócił po mnie.- Proszę,  zaufaj. - błagał

-Nie odpuścisz, nie? - zapytałam spoglądając na niego.

-Raczej nie - zaśmiał sie.- Uwierz mi, chcę ci tylko pomóc. - uśmiechnął się słodko. Otarłam łzy i powoli wstałam z ławki.

-Grzeczna dziewczynka. - powiedział.  "Nieznajomy" otworzył mi drzwi jak dżentelmen,  a następnie sam wsiadł do samochodu.Spojrzał na mnie, a następnie ruszył w nieznaną mi stronę. 

Przez chwilę jechaliśmy w ciszy.Chłopak co chwilę na mnie spoglądał,  co mnie trochę krępowało.

- Może powiesz jak masz na imię? - zapytał patrząc na drogę. Chwilę milczałam,  ale w końcu odpowiedziałam na zadane mi pytanie.

-Leila.

 __________

no hej.

i jest pierwszy rozdzial :)

to opowiadanie POSTARAM SIĘ doprowadzic do końca,

 a nawet zrobic 2 cześć :D 

proszę was, jeśli czytacie to komentujcie :c

to na serio daje mi motywacje do dalszego pisania :)

okay, to teraz cos o rozdziałach

beda sie one pojawiały co tydzień :P

no widzicie? nie ma tak dobrze ;)

co tydzien najwczesniej, bo inaczej bym się nie wyrobiła :c

 to chyba tyle.

widzimy się za tydzień :D